Kalemimle yazamamanın ezikliğini yaşıyorum bu gece.
Fikirlerim ya da zikredemediklerimle boğuşuyorum.
Öyle bir ikilem ki.
Ateşin içinde erimeyen buz kristalleri gibi.
Sen yardımcı olmayınca erimez onlar.
Terk ettiğin gün alevlendi.
O günden beri her gün artarak çoğalan alevlerdeyim.
Gözümden düşen ilk damlayı saklıyorum hala.
Kristalleşti zamanla oda.
Tam göğsümün ortasında
Kalbime saplı bir hançer gibi. Elleyemiyorum alevlerden.
Ya da ellemek istemiyorum.
Kalsın saplandığı yerde sonsuza kadar.
İbret alsın herkes.
Bakarak alevlerin içine kendilerini görürler.
O parlayan ama erimeyen buz kristalinde de,
Beni, seni, bizleri.
Beyas 13-02-2010 Çorlu
Yılmaz Barıtlı
