Bazen kabullenmekten başka çare kalmaz insana.. Gitmek gerekir.. Susmak gerekir.. En güzel yerinde yırtıp atmak gerekir.. Sana söyleyeceğim ne çok şey vardı oysa..sana dair güzel cümleler kuracaktım,aşka dair masallar.. Ama gitmem gerekti..Bilerek ve isteyerek değil..Bilerek ve istemeyerek..Yalın ayak ve geri geri gidercesine.. Gidişim benim isteyişimden değil, senin gönderişindendi.. Her fırsatta çıkış kapılarını açmandan bu firar.. İşte kapı burada dedin hep susarak.. Sebep yok demen yeterli bir sebepti her şey için.. En azından gitmem için.. Oysa ben daha kalacaktım.. Bir ömür daha orada olacaktım.. Başucunda uyuyup, senle uyanacaktım.. Ama bak hemen önümde duruyor uçsuz bucaksız bir yalnız hayat… Gidiyorsam sevgisizliğimden değil.. Sensiz yapabileceğimden hiç değil.. Ama bazen kabullenmek gerekir her şeyi.. Olduğu gibi.. Kabullendim.. Tek sözüm “ahh..!” şimdi… Bilmeni isterim ki yitirmedim ben hiç bir şeyi.. Hala aynıyım. Hala ilk günkü gibi.. Değişen sensin sevgili.. Çok uğraştım.. Savaştım.. Kazandım bazen.. Ama çokça yenildim.. Bana kabullenmekten başka çare bırakmadın ki..! Bu yüzden boyun büküklüğüm..
Yoksa dağları devirircesine giderdim,, bilirsin.! Gitmek isteseydim kimse görmeden giderdim.. Sana bile sezdirmeden.. Oysa ben gitmek istemedim hiç..! Sen gitmemi istedin.. Bu yüzden sana bir sızı hediye ettim.. Bazen başka çıkar yol kalmıyor insana.. Sussan olmuyor, konuşsan çiçekler soluyor.. Gitsen içinden gelmiyor,kalsan gönlün almıyor.. Olmuyor sevgili olmuyor.. Bana kabullenmekten başka çare bırakmadın ki..! alıntı..
