Bir adam anlatıyor ve bir avukat dinliyor:
Karımı 1998”in sonbaharında kaybettim…Yedi
senelik evliliğimizin iki
senesini kanser tedavisi için hastanelerde
geçirmiştik.Karım, her evlilik
yıldönümümüzde İkimizin fotoğrafını çerçeveler, “Bunlar
bizim hayatımızın
gölgeleri” derdi..
Öldüğünde,yedi tane resmimiz vardı.97”in bir gecesinde onu
aldattım.Oysa
ona sürekli onu ne kadar çok sevdiğimi ve sonsuza kadar
sadık kalacağımı
söylerdim. Ölmeden iki hafta önce yine aynı şeyi tekrarladım.
Tuhaf bir gülümsemeyle baktı bana ve sadece: “Biliyorum” dedi.
İzmir”e kar yağdığı gün, yani bir
ay önce, evdeydim.Fotoğraflarımıza
bakıyordum yine…
Her çerçevenin altında bir harf olduğunu ilk kez o
gün fark ettim.
A.
R.
K.
A.
S.
I.
N.
Gerisi için yılları yetmemişti.Ama sanırım “Arkasına bak”
yazmaya filan
niyetlenmişti.
Hemen çerçevelerin arkasına baktım.Hiçbir şey yoktu.Sonra
birşey dürttü
beni, hepsini teker teker söktüm.
İnanabiliyormusunuz,herbirin in arkasından bir mektup çıktı!
Geçirdiğimiz her sene için sevgi dolu sözler
yazmıştı.1997”deki resmimizin
içinden çıkan zarf ise simsiyahtı.
Ve içinden şu sözler çıktı:
“14 Mart 1997/Gözlerin bana başka birine dokunmuş gibi
baktı Söylemene
gerek yok,biliyorum…”
2002”deyiz. Onu kaybedeli 4,aldatalı 5 yıl oluyor.İçim
acıyor şimdi.
Çünkü kadınlar biliyor,
hissediyor…
Sadece paylaşmak istedim.seni seviyorum diyenin sevgisinden
şüphe et…
Çünkü; aşk sessiz, sevgi dilsizdir
