Düş Sokağının Karanlığında
Hiç düşünmemiştim düşlerimde kaybolacağımı ,
Hiç bilemedim zor olanın gölgesindeki gizleri ,
Ve geçmişe uzandıkça kararan geleceğimi.
Güzel günlermiş onlar, unutmuşum teker teker.
Güzel arkadaşlarım varmış, temiz bir hayatım.
Geceleri erken yatmakmış tek derdim.
Yedibuçuk saatlik yolmuş sadece,
beni ailemden ayıran.
Gecelerine dolunay düşmüş yollarmış onlar,
Hiç bitmeyecekmiş gibi gözüken.
Safmışız,işlenmemiş heykelcikler gibi tekdüze.
Karanlığın gölgesiyle kaybolan mavilikleri özleyen bizler,
Şimdi darmadağın,biri orda biri burda.
Savruluyoruz her bir rüzgarda apayrı yönlere,
Dünkü çocuk, bugünün adamı.
Şaşırdı kaldı olanlara,
göremeden geleceğin kapılarını.
Küçücük dört duvar bir odanın
olabilir miydi bir verebildigi?
Bitmeyecek dostluklardan başka sana.
Çocukmuşsun ilk taşındıgında yollara,
Hala yollarda, hem de daha uzaklara uzananlarda
Kaybetmişsen eskiden kalanları,
avcunda solan çiçegin ışıltısıyla,
Yarım kalan hikayenin sonunu getiremeden,
çekip gittiysen bilmedigin kapıların ardına,
Durup düşüneceğin zamanları aramadan
Silindiysen düşlerinin arasında
Akıtacak daha gözyaşın var derim arkanda kalanlara.
Çok var bu dünyada, yaşayamadan yaşlanan eller.
Hep gelip geçer aynı yollardan
Kederle kamçılanan omuzlar,
Yitirilenleri arayan donuk bakışlar…
Dünün ezilen zavallı sahipleri,
Şimdi bir yoldalar hiç bilmedikleri.
Gel sen kurtar paçanı bu bataktan.
Dünün çocugu,bugünün adamı
yaşayabilir misin eskileri,
görmeden gelip geçenleri,
seni de sürükleyenleri.
Nereye kadar böyle?
Nereye kadar geçmişinle, kaybettiklerinle?
Gel tut elimizi,
Açalım yelkenleri yeni umutlara bu karanlık denizde,
Ardımıza bakmadan…
