kaldı ki,
en çok çiçekler inanır aşka
ve
annesinin kucağında bir çocuk
inanır sevgiye…
bir gece yırta yırta karanlığı
ağlarken bulursan kendini
derin uykulara daldır içindekileri,
en zoru,
ben de sevdim diyebilmek
itiraf edebilmek sevdayı…
birden
bir çocuğa gülümseyebilmek,
ben de varım diyebilmek,
ve
inadına yaşayabilmek adına
bağışıklık kazanılmalı acıya…
en zoru
dağıtabilmek gözlerine bakınca
hüzün çiçeklerini…
tenin yangınlarda seğirdiği zamanlarda
içindeki bahar çiçeklerini susturabilmek…
yorgun sevişmeleri bir kenara koyup,
anlatılacak şiirler yazabilmek ilelebet !
aynı coşkuyla,
yeni bir yaşama izin verebilmek…
deli istekleri
kenara koyabilmek…
işte
o vakit,
bir pişmanlık gülümsemesi aynanda
çaresizsen
çalakalem duygular saracaktır seni
dökülecektir yüreğin bir şiirin ağlayan mısralarına
dilediğin kadar yazabilirsin aslında
şarap kızılı bir gecede
mahçup bir bakışla…
cümle susar,
söz daralır…
tanrı
asla unutmaz seni
küçücük bir evde
kocaman dünya
kapatsan da pencereni
ara sıra
hüzün dolacaktır odana
çekilip yatağın bir ucuna
utanıp sevdadan
oyulduğuyla kalır gözyaşı çukurların
ağlama !
ya sök at onu kalbinden
ya da…
ya da…
Nebile Aydın
