Dost!
Sesine ırak oldu sesim. Yokluğun alnıma bir perçem gibi düştü. Dolduramadığımız zamanlarımız yakamda sakladığım en narin düştü. Gelmeyecektin dost. Bir dahası olmayacaktı sözcüklerin. Başka sefere diyemeyecekti dilim. Çevrilmeyecekti sayfamız, noktasını koyup gittin. Bir gün ayrılık olacağını hiç düşünmemiştik de yakıştıramamıştık kendimize. Şimdi yoksun. Bilmiyorum hangi yanımdan çalıyor yokluğun. Her gün hangi ben biraz daha eksiliyor? Hani sen?
Ne çok zaman oldu dost. Hatıralara gömülüp kaldım. Senden başka ortağı çıkmadı hayallerimin. Ayrılık denen ince hastalık geleceğime bir hançer gibi saplandı. Kelimelerim kan ağlıyor şimdi. Yarım kaldı birçok şey. Mısralar bir bir düşüyor defterlerden. Yağmurlar yıkıyor tozlanmış kelimelerimi. Daha çözecek çok bulmacamız vardı. En başta seni sonra beni çözecektik. Kimseye de söylemeyecektik. Kendi hayatımızın tam istediğimiz noktasında durduğumuzda bize çıkan yolları kör düğümleyecektik. Sen bir yolda kaybolduğunda önüne çıkan yoldaş ben olacaktım. Şimdi nerdesin dost? Yollarda kayboldum. Sen nerdesin? İçimde biriktirdiklerim enkaz yığını oldu. Bak sensiz kaç yıl oldu. Ayrılığa dayanamayız demedik hiç birbirimize. Çünkü biliyorduk etin tırnaktan ayrıldığını. Biliyorduk gidenlerin ardından büyük bir yükle ayakta kalındığını. Kelepçeye bağlı mutluluklar barındırıldığını…
Durduruyorum zamanı dost! Nasıl olsa bir anlamı kalmadı akreple yelkovanın. Yollarımı da tüketsem ne çıkar. Gidecek yer yok nasıl olsa. Her ne kadar yaralayıcı olsa da acıdan başka güveneceğim bir şey kalmadı bana. Mutluluk, yalanlı bir karalamadan ibaret… Bir an gelir silgiler siler elbet.
Dost!
Ne zor hayatta yalnız olmak… Sensiz bu hayatın tam ortasında durmak… Önemli değil artık, hislerime teğet mi geçmişim yoksa tam ortasından mı geçmişim?
Anılar yoruyor beynimi. Beynime demir atmış gözlerin. Sen aslında hep benlesin. Gözüm kapattığımda ordasın işte. Bana ben kadar yakınlıkta ama bir o kadar da uzakta… Ne kadar varsın ki ya da ne kadar yok?
Tükendim dost! Parçalarımı birleştiremedim. Yapboz darmadağın. Yazarken gözlerimi asıyorum sanki. Ulaşılmazlardaki sana ithaf olan kelimeler, bedenime tel örgü niyetinde sarılıyor. Dost demek dilim için ağıt oluyor. Sen gibi yok şimdi umut. Bedenimde, senle geçen güzel günler mutluluğu taşırdı. Sen gittin kangren oldu güzel günleri taşıyan yanım. Kesip attım. Unutmayı deneyebilseydim hatırlamamaya çalışırdım…
Tikel mutluluklar tekil tebessümleri getirmiyor dost! Yollarda kaldı payıma düşen umut. Sarmaşık gibi içimde büyüyen hasret sensizliğimi ele geçirdi. Nifak tohumları atıyorum içime. Sensiz geçen her güne bir sabır ekliyorum. Yüzeysel neşeyi yükleniyorum. Giryelerim tehiliğe dökülüyor. Tehiliklerin ardından gidişin çıkıyor. Güzergâhı hep sana çıkıyor çaresizliğimin. Sensiz, ezinçlere yenildim.
Her gün bir adım daha sana yaklaşıyorum dost! Bir nefes daha yakınlaşıyorum. Zaman üstüne zaman deviriyorum. Aç kollarını dost! Bizi bekliyor tam istediğimiz noktasında duracağımız hayatsızlık
