Sen hiç kendini gereksiz hissettin mi?
Görülmeyen,duyulmayan,ifadesiz …
Kimsenin umrunda olmayan,işe yaramayan,sedece yer kaplayan…
Kırık bir bardak gibi…!
Hiç bir yere ait olmadığını düşündün mü hiç?
Hiç bir yerde yerin olmadığını…
Yaşadığın eve,yürüdüğün sokaklara,yattığın yatağa bile ait olmadığını düşünmek…
Hatta ruhunun bedenine ait olmadığını hissetmek…
İnsanların sana anlamsız baktıklarını görmek…
Ve hayat akıp giderken hiç bir şeye tepki verememek…
Sadece beklemek…!
Sonunu bilmeden,gittiğin yeri bilmeden;
Gözlerin bağlı ilerlemek…!
Engellere çarparak..!
Kanrevan içinde kalmış bir ruh’la yaşamaya çalışmak..!
Ben daha okadar küçüğüm ki…
Kocaman taşlardan duvarlar ördüler etrafıma.
Anahtarı olmayan kocaman bir kapı…
Kapının arkasındaki sesleri duyuyorum.
”Çık artık ordan…!”
Ama kimse yardım etmior,çıkışı göstermior.
”Kır duvarları” diolar ”kır ve çık”
Benim küçücük ellerim,küçücük bedenim var.
Yapamıorum ki…
”Yapamıorum,kurtarın beni” diorum…
Sadece duvarları kaldırıyorlar.
Ben yine yalnız,savunmasız ve tek başıma..!
Anlıorum ki beni kurtaracak tek kişi yine benim..
Bu küçük bedenin içine kocaman bir yürek yerleştiriorum…
Ve başlıorum mücadeleye.
Artık sıra bende…
Bu kocaman yüreğin altında ezilsemde çoğu zaman,
Düşe kalka dizlerim kanasa da,gözyaşlarıma engel olamasam da…
Hayat benim…ve çizdiğim yolda yemin ettim,
Her şey kendim için…!
Hayat acımasızlığı öğretti bana…!
Sizler beni yalnız bıraktınız…
