Benim bile bilemediğim kadar çocuk;
Islak bir kuş görsem ağaç dalında,
Meleklere yağmuru şikayet ederdim..
Yağmura küserdim.
Çünkü siyah değildi
Maviydi düşlerim
Çünkü ben çocuktum..
Şimşek çakınca gözlerimi yumar;
Sonra;
Minicik dedikleri parmaklarımın arasından
Şimşeğin geçtiğini görürdüm,
Sevgimin yanında ellerim küçücüktü
Yinede siyah değildi,
Maviydi düşlerim,
Çünkü ben çocuktum..
Kin tutmazdım..
Gururu benimle kim tanıştırdı
Bugün de bilmiyorum,
Bir şeker;
Islak kirpiklerimin kurumasına yeterdi
Veya bir söz.. Güldürürdü beni,
Her şeye gülerdim ama korkardım da,
En çok da sert sözden ve sert yüzden
Yanımda bir büyük ağlasa ben de ağlardım..
Ve oyuncağımı verirdim gülsün diye..
Evet siyah değil,
Maviydi düşlerim,
Çünkü ben çocuktum..
Göz yaşını bana mahsus sanırdım,
Çiçeklerin güldüğüne inanırdım çünkü,
Yıldızların gülerek göz kırptığına,
Güneşin her sabah gülücükler dağıttığına inanırdım..
Yağmur yağınca insanlar gülmüyor diye..
Gökyüzünün ağladığını sanırdım.
Çünkü siyah değildi
Maviydi düşlerim
Çünkü ben çocuktum..
Her çocuğun bir annesi olduğunu bilirdim..
Onu seven,koklayan,koruyan,
Akşamları yolunu gözlediği bir babası olduğunu..
Rüyalarımda öksüz çocuk görmedim,
Yetim çocuk uğramadı dünyama..
Çünkü siyah değildi
Maviydi düşlerim;
Çünkü ben çocuktum..
