Ne yapsam, yağmur dinmiyor anne…
Kollarımı birbirine kavuşturup dalgın ve donuk gözlerle seyretmekten başka
bir şey gelmiyor elimden, yağmuru.
Ne yapsam, o bitimsiz sancı dinmiyor anne…
Şehre kuşlar inmiyor, göç yollarında kaybolup gitmiş çoğu.
Her bir gözde, her bir yüzde yitik bir şarkının bilinmezi duruyor öylece.
Her bir sözde, dünün ve yarının anlaşılmaz girdabı…
Ne yapsam, gözlerimin rengi değişmiyor anne.
Hep boz bulanık duruyor aynalarda, çamurlu sular gibi.
Aynalar, hem kendilerini kandırıyor; hem de beni.
İçimden geçenleri kimselere bildirmemekten başka bir yol yok , ‘mutluluk’
oyununda bana düşen rolde…
Yüzümden düşen parçalar, bini aşalı aylar yıllar oldu ama bu ne benim
umurumda, ne de bir başkasının.
Dostluklarımız, bile acıyı paylaşmaktan uzak.
Söylenmemiş tesellilerle yetinmeye çalışıyorum, olmuyor…
İçimdeki sorulara sen bile cevap veremezsin anne…
Yüzümüzden düşen yağmur bulutları, içimizden geçen hüznün gölgesi midir,
anne?
Sen biliyorsan söyle bana!
Bilmem neden kuşlar göçer yağmurla birlikte, bulutlar kaçar… ama nereye?!
Yağmurlar hep bizim için midir?
Bizim, hikâye yazmamız ve yazdığımız hikâyelerin başında oturup ağlamamız
için midir anne?
Donar ellerimiz; yağmuru ve zamanı durduramadan, anılarımızı yitirmeden ve
bir akşamüstü güneş gibi batmadan…
Ve biz yağmurda ağlarız, öyle değil mi anne?
Yağmur, hep giden dostları mı hatırlatır ne? Ya da aslında kış ortasında
çalan eski bir şarkıyı:”Akdeniz akşamları bir başka oluyor /Hele aylardan
bir de Temmuz ise…”
***
Ne yapsam gökyüzüne ne kadar baksam da uzun uzun anne…
Biliyorum,
Yağmurlar, seni bana getirmeyecekler!
Yağmur da yağsa dışarıda, içimdeki bu bulutsuzluk hiç tükenmeyecek!
Yağmurlar yağmayacak bu şehrin üstüne; türküler çığrılmayacak efkârlı dört
duvarlarda; kahırlı tütmeyecek sigaralar geceyi bölen bir ateşle…
Yine de yalnız kalınmayacak artık, dünyadaki tüm yalnızlıklara inat!
