Dünlerimin yarım kalmışlığıyla yazıyorum bu satırları…
Garip bir hüzün var içimde…
Sanki bir yanım hep ağlamaklı…
Kaç kez söndürdüm yalnızlığımı sigaramın külünde,
ben bile unuttum..
Kaç kez bitirdim o adı sigaramın dumanında…
Ama yine de, sevdamı kırık kalemimde harcayamadım…
Bir fotoğrafa bakıyorum şimdi…
Resmi de hayalim gibi, ben gibi, dünlerim gibi…
Yarım kaldı bir mart sabahı…
Şimdi düşünüyorum da yarım kalan
Kimin düşüydü acaba…!
Sevmekse, en büyüğünden seviyorum ama…
Geleceğimde yok artık, dünlerime bıraktım onu…
Sinsice akan zamanlara kattım sırtımdaki yaralarımı…
Şimdi ismi ritimsiz kalp atışlarımda saklı…
Ne yapalım bedenimize hapsolmuş ruhlarımızı
Ben özgürleştirdim
O yapamadı…
Şimdi o mahkum ,ben özgürüm…
İki kişilik bir yürek bu, artık ben yetemiyorum içine…
O’na verdikçe küçülüyor, küçücük oluyor gözümde…
Acı bir gerçek kıpırdıyor artık hayatımın sayfalarında…
Rüzgar kulaklarıma fısıldıyor; ”giden gitti” diyor ”bekleme”
Yüreğimde onun için büyüttüğüm sevdamı hançerlediği vakit…
Dünya dönmekten vazgeçti onun için sanki..
Bir ocak sabahı ben ondan vazgeçtim…
Ama sevgimden vazgeçmedim…
Anlamak biraz zor, neden mi böyle…
Çünkü bütün benliğimle, duygularımla ve sevgimle
O’nu yaratan benim…
Olduğu gibi kabullenmek de bana düşerdi tabii ki
Özellikle de savunmak…
Seni herşeyinle sevdim ben…
Sevdim, bu uğurda herşeyimi kaybetsem bile..
Hadi gel de şimdi
Karanlığı konuşturan yazılarımı,
