Seni anlatabilecek kadar güçlü değilim belki de …
Şimdi sana neden seni yazamayışımı anlatsam…
Anlatabilsem keşke…
Seni anlatabilecek kadar güçlü değilim belki de…
Ayrılığın bıraktığı hüzün izleri varken içimde, susmayan kalemim; konu sen ve sevgin olunca nasılda susuyor…
Hâlbuki en çıldırmış sevgi satırlarını bırakması lazımken tarihe; sus-pus oluyor…
Seni anlatabilecek kadar güçlü değilim belki de…
Ben en iyisi sana sensizliği anlatayım…
Gözünde ki gülüşü görmeden yaşamak;
Tüm gülüşleri kefene sarmaktır ..!
Varlığını inkâr edip, görmezden gelmek;
Hayatı saymamaktır..!
Ve seni üzgün görmek,
Kanser bir hasta gibi acı ve sancı çekmektir… Göğsünün tam orta yerinde… Allah’a el açıp “al beni buradan” diye yalvarma sebebidir…
Ey benim dilsizliğimin çığlığı… Gözümün gören bebeği… Düşüncelerimin yol göstereni… Ruhumun eşi… Kaderimin en yaşanılası olanı…
Alın yazımdaki en güzel iz… Karanlığımın gölgesi… Aydınlığımın perisi… Özümün, varlığımın, yaşamamın en değerli sebebi…
Hayallerimin ötesi…
Kıyamette bile el ele olacağım seninle.
Bende; seni anlatacak daha fazla kelime yok..! Dile gelemeyen binlerce melek var şimdi yanımda… Sana; bendeki seni anlatamazlar…
O öpülesi yüreğini, sevilesi yüreğini,
Hakk’ ın huzurunda
Bir daha hiç kırmamacasına,
Ömrümün yettiği kadar el üstünde tutmacasına ve yaşadığım hayat boyunca seni mutlu etmek üzere
Emanet alıyorum… Allah’ın emaneti saydım seni..!
Şimdi sana neden seni yazamayışımı anlatsam…
Yazmak istemeyişimi anlatsam…
Anlatabilsem keşke…
Seni anlatabilecek kadar güçlü değilim belki de…
