Unut Onu Kalbim
Karlı dağ yamaçlarında vurdu beni avcılar…
yaralı uçurumlarda uçmayı unutmuş,
kanadı kırık bir kuş gibi kaldım…
ne dostlarım arar beni,
ne de yolunu gözlediklerim…
Cebimde ayrılık otları
gözlerimde yakarışlar
sakalımda sarı tütün kokusu
kırıldım ey hayat, tutan yok elimden
boynuma sarılan yok…
her akşam tanımadığım bir hicran
görmediğim bir ıstırap çalar kapımı…
çare değil beklemek ey kalbim
gelmiyor işte…
gelmiyor ölümüne özlediğin
gönlünde gizlediğin
gelmiyor işte…
hayatın elinde kara bir gül
dikenlerini batırıp duruyor canıma…
kimsesizim koynunda uçurumların
ayazlar üşütüyor tenimi her gece…
rengini yitirmiş mevsimler…
tükenmiş arzular içimde
yalın ayak koşuyorum şimdi kara kışlara…
unut onu kalbim…
unut onu…
Çağırsam bir duyan olur mu?
alır mı beni bu kıyıdan?
dinler mi anlatsam derdimi dağlar?
rüzgar eser mi?
alıp götürür mü sesimi sular?
Ah! Ömrüm
ah! Kalbim
ne kadar haykırsam,
duymuyor sesimi kimse, uçurumlardan başka…
tutmuyor elinden yalnızlığımın…
sabıkalı ihanetler tutmuş yollarımı…
cehennemler uzatarak uçurumlara
fırtınaların öfkesine yazıp aşk fermanımı
derin bir vadide idam ettim kimliğimi…
kimse bilmiyor
ömrümde, bahar gelmeyi
çiçek açmayı
kuşlar uçmayı unuttu çoktan…
sen de unut onu ey kalbim…
sen de unut onu
unut kalbim…
