Bir yıl! Beni canımın en iç yanından yani senden yakalayıp ve yaşadıklarımdan değil, yaşayamadıklarımızdan tutan rutubet kokulu bir yıl. Hani demiştin ya! “Sende unutursun.” Gidişin seni bana unutturmadı, unutulanları hatırlattı sana dair her ne varsa..! Unutulmuyor işte.
Seninle değil, sensizliğinde seni keşfettim! Geç kalınmış bir keşifti benimkisi. Hani hep derdin ya “bana mektup yaz” bende hiç yazmamış, yazmadıklarımı göndermiştim nikotin kokulu mektuplarda. Mutluyken yazılmıyor işte. Mutluyken sana dair tek bir nokta koyamayan bana şimdi yirmi dokuz harf az gelmekte. Ne garip değil mi!?
Ruhumu istila eden gecelere, yıldızlara senden sonra çentik attım. Gece kanadı. Saydım; üç yüz altmış beş sen/sizlik olmuş. Gözlerimden yaş yerine sen akanlarla ıslattım ve ipe serdim geceyi. Gecelerimi kurutacak güneş yani sen doğmadın. Neden!
Geceye sana dair ne çok yazmak isterken suskunluğumu kendime zindan yapıyorum. Kendimi iyi hissetmiyorum! Çok üzgünüm. Kendine iyi bak emii..
