Yitiriyorum bazen
sabır sandığım ümitleri..
Vakti çoktan geçmiş,
hangi yöne salsam bilemedim;
bahenesizim..
Kuytu karanlıklarımla bezenmiş
bir avuç yalnızlık örülü
tüm tercih sıralarında,
kendime rastlamamaktan yoruldum.
Tamamım sitemlerle örülü şimdilerde..
Sanki bütün o şarkılar benim için yazılmış,
boşa kürek sallayan vicdanından haberim yok yine..
Telefon desem, aramak istediğim kişiye
ulaşamıyorum ne zamandır..
Suçluyum aslında,
küfretmem lazımdı..
Bir avuç gece altı üstü,
‘seni seviyorum’suz,
yorumsuz..
Kör savruluşları saklıyorum içine.
Öyle bakma,
eğilip parçalarını toplamadığın,
tüm kelimelerin üzerine,
içilen soğuk biraları sevmiştim ben..
İçmesem de dünya dönüyor oysa,
ama içince de başım..
Anlaşılmayınca,
bir anlamı kalmayınca,
dibine de vursan,
çekip kendini de vursan manasız zaten..
Tanımaya çalışıyorum hayal kırıklığını..
Haklı olduğum tüm hadiselerde,
geriye çekiyorum beklentilerimi..
Beklediklerim, söyleyemediklerim oluyor sonrasında
ve sanırım daha çok fırın ekmek lazım,
aynı yönden bakmaya,
ilk sırada olmaya,
aslında en çok da saçmalamamaya..
İllegal bir yalnızlık benimki,
ve şimdi anladım,
ağlamakla da geçmiyormuş ne yazıkki..
