Şimdilerde üzerine kırılacak eşya yazılabilecek tek şey umutlarım. Oysa bir zamanlar sevgimin bile kırılmasından korkardım. Bundan ötürü, bu güne kadar çok kalp kırdım belki. Ama kırdığım bütün kalplerin ortak bir yanı vardı, hepsi kırılgandılar. Seni kırmaktansa hiç korkmadım. Çünkü zaten kırıktın, kırılacak bir yer …kalmamıştı kalbinde…Her bir sevgiliden gidişimde (ki onlar gönderdiklerini sandılar) bir şehri de terkettim aynı zamanda. Bütün sevgililerim sadece kelimelerle “kal” dediler. Ağzını kullanmadan kal diyenine rastlamadım açıkçası…Bir sevgiliden her gidişimde, bir şehirden de gittim sanki. Hiç kalamadım büyük şehirlerde. Uzak ve küçük kasabalar çekti beni hep. Ve her kadın bir şehirdi zaten bende.Bir sevgiliden (şehirden) gitmek, yaşadığım çağın mirası bana.
-hiç bir şehir (sevgili) gözyaşlarımı taşıyacak kadar yürekli değildi.Oysa gülmek bir çok şehirde işe yarıyordu. Ama o sevgililerde de ben kalamazdım.Yanından geçtiğim mezarlıklardan öğrendim bitmeyi. İsimsiz mezar taşlarına, benden giden sevgililerin isimlerini kazıdım dua etmeden. Ve sonra yaşadığı yerde bıraktım aşkı. Derinlerdeydi şimdi. Aşk yokmuş gibi devam ettim hayata. Bir aşk nasıl bitmişse, öyle bitmişti bütün aşklarım.
-Yalan söylemedim ama çok yalan dinledim. Hiç oynamadım ama çok oynandım. Ve belki çok kalp kırdım ama onlarda az kırılgan değillerdi hani…Seni kırmaktansa hiç korkmadım. Zaten kırıktın ve kırılacak bir yer kalmamıştı kalbinde…
Yağmursa, bir bahar mevsimine terketti şehri…
