kendi tenhalığında hançerlenir sevdam
aklımda,
nisan sessizliğinde bir adam…
bir kaçamak bakış,
bir çığlık,
bir üşüme titremeyi andıran
çıkar ortaya hiç olmamış gibi aşk
ben olmaktan ziyade
biz olmaya hedef…
oysa
sabırsızlığın darboğazında ayrılık ,
tedirgin eder insanı…
tahammül sınırlarım el pençe
dudakla kalbin buluştuğu noktada
çaresiz kalınır sadece
ve
sıcak cümleler erir ağzımda
dilim cendere…
acabalar eski akla dost
üşüşür başıma gece
uyumak arzudur içimde
sol kolunun üstünde…
en çok sevdiğini sandığım anda
hayat oyununu oynar kendince
hatta
anlamaz beni nihavent
vesaire…
vesaire…
o vakit ,
derin derin iç çekerek,
bir tutkuya adanır ismim…
yaldızı dökülür gecelerin
bir gül seyirir ,
üşür kirpiklerim…
olsun bu kadarı da derim
itelenirken yüreğin…
saklanmak ister utangaç bakışlarım
her seferinde aynı yere
her seferinde aynı şevkle…
ve
daha da derine…
susar dilim
yüzüme yapışır yüzün
arz’ın merkezi gözlerin…
……………..gözlerin….
Nebile Aydın
