Kime diyorsam ben böyle,
Deli divane oldum kendi kendime,
Konuşsam bile yalnızlığımla konuşurum,
Kim dinler sefil şair seni Allah aşkına,
Çok şey mi anlattın sanıyorsun.
Seni kimse sevmez sever gibi görünür,
Sevdiklerinde varken rengarenk maskeler,
Sen ancak kendini kandırırsın.
Onlar seni değil başkalarını sever.
Yazık, acıdım şimdi sana, aldanmışsın.
İlgi bekliyorsun bir de sevdiğinden,
Gelmesini bilmiyor ki sana açıkken yollar,
Seni dinlemiyor ki sevdanın dilinden,
Gözlerini boyamış ışıklı şehirler,
Pay biçiyor sana en güzel ihanetlerden,
Sorsan, seni ölü görmek isterler,
Kimsesizsin işte sefil şair kimsesiz,
Saçmalama yaşanmaz bu hayat,
Göç et bu dünyadan sen biletsiz,
Zaman gitme vaktidir, git en iyisi,
Çünkü sen değersizsin değersiz.
Baharlar senin için kış gibi,
Sevsen kaç yazar, sevme kaç,
İçmişsin yıllarca aşkın zehrini,
Hangi doktor bulacak sana derman ilaç,
Bak etrafına Allah aşkına,
Herkes kendi türküsünü söylüyor,
Seviliyorum diye sakın kendini kandırma,
Senin hakkına unutulmalar düşüyor.
Hadi artık seviyorum dediklerinin canını acıtma,
Usulca al gölgeni ve çek git,
Var evine ağır aksak adımlarınla,
Kapıda karşılar seni yine Tekir,
Sütünü koy onun çanağına,
Sonra yak bir sigara yalnızlığının üstüne,
Çek değersizliğini ciğerlerine nefes nefes,
Sevdiklerine bir sürpriz hazırla,
Sabah sensiz uyansın seni sevdiğini söyleyenler,
Karanlıkların rahmine düşünce aydınlık,
Tan yeri ağarmadan vur tekmeyi,
Bitsin artık bu içindeki yalnızlık.
Bırak yalancı aşkların sefaletini,
Değerini bilmeyen ruhlara,
Sen gül gökyüzüne yükselirken,
Ağlamaları bırak onlara.
Bir son şiiri dökülsün kaleminden,
Yaz sen, aşk adamı yaz değersizliğini,
Bu zamana dek sevdiğin kim varsa,
Akıllarına düştükçe okusunlar seni,
Pişmanlıkları kar kalsın yanlarına,
Bir dua okuyanın olur belki,
İhanetin bedelini ödeyince bir gün,
Anlarlar nasıl öldürdüklerini seni,
Sefilim, üstatlar yazsın şiirini,
Elbet bir gün gelir anlarlar,
Görünce kendilerinin değerini,
O zaman şad olur ruhun,
Sarıldığın tek sadık yârin koynunda,
Belki seni anlayan çıkar elbet,
Belki bugün belki de yıllar sonra,
Oynanacak oyun kalmayınca,
Kapanır bir hayat tiyatrosunun perdesi,
Birileri çıkmadan sahnenin ortasına,
Sen söyle son sözü… De ki: Bitti!
Baki Evkaralı
