hiç adil olmasada,
hayatı affetmeyi öğrendim.
aslında kendimi affetmeyi öğrendim…
çünkü ben hayatın ta kendisiyim.
önemli olanın olduğum yer değil,
“kiminle olduğum” olması gerektiğini öğrendim…
çaba sarfetmeden
birini ” çok ” sevmeyi öğrendim…
Kırıldığımda
her ne kadar karşımdakini kırmaya değsede olan şey
“önemli değil” demeyi öğrendim…
gözlerim , gözlerine sadece bir defa değsin diye
saatlerce birini beklemeyi öğrendim sıkılmadan…
nekadar acı çeksem de
herkesin nefes almaya devam ettiğini ,
nekadar ağlasam da
göz yaşlarımın hiç bi zaman yağmur yağdırmadığını
öğrendim…
iki kişinin tartışmasının
birbirlerini sevmediği anlamına gelmediğini,
iki kişinin tartışmamasının da
birbirlerini sevdiği anlamına gelmediğini öğrendim…
ilk önce beni sevdiğini söyleyen kişi “o” olduğu halde
ve o’nu sevmemi bekleyen kişi “o” olduğu halde
nasıl oluyorsa ilk önce o’nun gittiğini
ve nasıl oluyorsa kendince haklı olduğunu öğrendim…
haksızlığı öğrendim yani…
birini nekadar düşünürsem düşüneyim,
ne kadar sevrsem seviyim,
ve ne kadar hayran olursam olayım ,
yine de arkasına dönüp bakmadan
gidebilleceğini öğrendim…
duyup da konuşamamanın
görüp de dokunamamanın
acı verdiğini öğrendim…
önce “sen ve ben”
sonra “biz”
sonra yine “sen ve ben” demeyi öğrendim…
kandırmasam da
kandırılmayı ,
aldatmasam da
aldatılmayı,
unutmasam da
unutulmayı,
sevsem de
sevilmemeyi öğrendim…
ama en kötüsü de ;
bunları sadece bir kişiden öğrenmekti…
DEĞER SANMIŞTIM
DEĞMEZMİŞ…
