en iyisi bırak beni sevgili
ince siluetinle
boğaz köprüsünün gölgesinde
düş beyazlığına……..
öte yakasında anason kokusu Beykoz’un
rakıya kesmiş her yanı
saçlarımda kırılır güneş
dokunma…
bak !
sabahın ilk ışıkları….
esneyen
uykulu İstanbul
sömürge sessizliğinde
ağır yaralı……..
küstah dalgalar vurdukça kıyıya
balıkçı asım çözüyor sandalı,
ağzında bir gurbet türküsü
uzamış iyice küllü cigarası…
akşamdan kalma besbelli
ama,
yok hiç tasası……
ey güzel İstanbul
nasıl da nazlı……
yeter elbet bu şehrin onurunu kurtarmaya
çıldırtan morumsu pembe erguvanları
kendi yalnızlığında bir gemi
geçiyor usulca boğazı…..
baktım da şöyle,
İstanbul asil
İstanbul mağrur
üzerinde sırlı kaftanı…..
bir mucize diyordun ya sevgili
bir mucize olmalı…
ah !
bir ezan sesi duyup duamı
gelip beni bulmalı…
sokaklarında süründüğüm aylak gölgem
yolun sonunda değil belki ama
çok yakını….
ne demişti şair….
“İstanbul’u dinliyorum gözlerim kapalı”
aklımda adın
damağımda tadın
yüreğim tenhalarda
ellerimde,
kırık dal uçları…..
Nebile Aydın
