Güldüren de sensin küçük mutluluklarla, ağlatan da sensin koskoca yangınlarla…
Güzel rüyalarda buluşturan da sensin, uykusuz gecelerde kan kusturan da…
Ey Aşk sen nelere kadirsin…
An olur göz görmez olur sana düşünce, an gelir bir el uzanmaz yere düşünce…
An gelir ruhumu alır sarmalarsın sıcacık bakışlara, an olur gark edersin son bulmaz kara kışlara…
Gün gelir bir kıvılcım olur düşersin yüreklere, gün gelir büyürsün yangın olup talan edersin…
Gün gelip yol alır senle yürekler umudun maviliklerinde, gün gelir alır yutarsın, kaybolur gider sevdalılar karanlığının derinliklerinde…
Ey Aşk sen nelere kadirsin…
Olmazı oldurur, öldü denilen aciz bedenlerimize yeniden can verirsin…
Gün gelir yaşamak dediğin zorunlulukta her gün binlerce kez öldürürsün…
Senle huzur bulurken ruhlarımız bir bedende…
Gün gelir ecel olup, çığlık çığlığa söker alırsın…
Ve bilirim zalimsin… Bir an bile gözünü kırpmazsın…
Sen en kuytu acıları biriktirirsin koynunda…
En dayanılmaz sancılara gebe saatler geçer çemberinden…
İlmek ilmek acıyı işlersin gizliden yaşamak sevdalısı gönüllerimize…
İnceden inceye dokunur kirli ellerin tertemiz yüreklerimize…
Sen; sorgusuz kapılarımızı çalan, ansızın yüreklerimize düşen adı konulmamış en büyük yalansın Aşk…
Cem BÜYÜKKAYA
