sevgili…
yolumuz uzun…gece karanlıktan vazgeçti..
ve bu sabah…güneş
son kez andı ismimizi…
hatırla…
ezber edilmiş şarkılarda kalmıştı mavi gecelerimiz.
insanı ne kadar uzağa ***ürürse gölgeleri
şimdi,seninle oradayız…sadece ikimiz ..
kendinedir insanın ağrısı…ve yarasına tuz herkes
hatırla….biz seninle
ne çok hasret saklamıştık gülüşlerimize…
yorgun ikindilerin ardından
hafife almazdık birlikte yürümeyi
limanlardan toplardık kaybolmuşluğu
suyun derinlerinde dalgalanırdı nefesimiz
hatırla…
gittiğimiz yolların dönüşü yoktu…onlara öksüzdük biz..
siyah beyaz resimlerin bütün karelerinde
biraz sen vardın…biraz ben
hani biraz biz gibi…
sevgili…
gittiğin günden beri söylüyorum
hatırla…sen güldüğünde gamzelerin yüzüme değerdi…
Ebru Yılmaz
