Gözlerine baktığım zaman susmanın bir sebebi olmalı. Bana kendini anlat… Korkularını, dileklerini söyle bana. Aşktan ne bekliyorsun? Dostluk mu? Al, istediğin kadar… Yüreğimi apaçık önüne seriyorum işte! Orada sevdiğin, istediğin ne varsa al, senin olsun… Sana arzularımın ötesinden sesleniyorum!..
Aydınlık! Sen en güzel aydınlık! Bizi bırakma… Kalplerimizde girmediğin köşe kalmasın. Çek, kurtar bizi insan yaradılışımızın korkunç karanlığından. İçimizde, ta derinlerde kükreyen o vahşi hayvanı sustur… Düşüncemizi tırmalayan o kanlı pençelerden kurtar bizi… Unutulmuşların dünyasında biz unutmak istemiyoruz.
Hadi sevdiğim sen de aç yüreğini… Dostluğun o ölümsüz ışığı dolsun içine. Saçlarımı okşadığın zaman, annemin eli sanmalıyım ellerini. Dudaklarından yalnız aşkın hazzını değil, dostluğun doyulmaz içkisini de içmeliyim. Bana önce insanlığımı öğret, bana unutmamayı öğret… Seni hiç unutmak istemiyorum… Bilinmeyen içkilerin en zevk dolu sarhoşluğunda yaşayalım seninle. Kurtulalım bu korkulardan, bu çaresizliklerden…
Beni hiç unutmayacaksan sev, usanmayacaksan sev… Birlikte yaşayacağımız her dakika ömrümüzün bir yılına bedel olmalı. O dakikaları hatıraların sonsuz mezarlığına gömeceksek hiç yaşamayalım.
Önce zamandan kurtulmalıyız öyleyse, önce zamandan kurtulmalıyız… Birbirini yenilemeli saatlerimiz. Yarın bugünü aratmamalı. Yerçekiminden kurtulurcasına aşmalıyız zamanı seninle. O dost zamanı, o dostça zamanları…
Bana “Gel” dediğin an; mesafeler de anlamını kaybetmeli. Yolları dakikalarla, günleri kilometrelerle ölçmemeliyiz. Beraberliğimiz, bütünlüğümüz hiç bitmemeli. O hiç sönmeyen dostluk ateşinin çevresinde hep böyle elele, diz dize olalım. Ne yağmur söndürmeli o ateşi ne rüzgar. Yüreklerimiz hep böyle ışıl ışıl olmalı alevlerinde.
Hadi sevdiğim, sen de aç yüreğini… Bana kendinden bahset. Hep ben ol, durmadan ben ol istiyorum… Dudaklarım kurudu bak! Bir yudum su ver güzelliğinin pınarından… Acıktım dersem iyiliğinle doyur beni. Üşüyorsam; yalnız dostluğunun ateşinde ısınsın ellerim.
Benim olma demiyorum. Ama önce ben ol… İnan, ben hep senin olacağım, baştan başa sen olduğum için…
Aşkta kaybettiklerimizi dostlukla tamamlayalım. Gel, aydınlık, bizi bekliyor
Bi Ümit Yaşar klasiği.Onun gibi yazmak, onun gibi sevmek.Aslında güzel olanın güzele olmadığını gösteriyor bize.Bizsizliği bize öğretiyor sürekli.Okudukça idrak ediyor insan sevmeyi.Okudukça kaybediyor kendini.Kayıpların arasnda buluyor benliğini.Tüm döküntülerin,yıkıntıların arasında.Yıkılış ve dirilişi bize bir arada yaşatn, gözaşlarının arasında bi tebessüm sığdıran, çiçekler açtıran kalbimizde, susturan birinin şiirlerini okumak sıkıcı olmasa gerek.