“Ruhumun ve hayatımın sıkıştığı,can çekiştiği şu dört duvar arasında hayatımı yazıyorum sana
Çocukluğumun mutluluğu olan ağlamalarımı hatırlamam,senden giderken süzülen yaşların yanında
Kaldırımlardaki gölgemi yakalamak için düşüşlerimi,dizlerimin kanamasını,hıçkırıklarımı hatırlamam;sen düşümden düştüğünün kadar
İlk aşkımı,ilk kavgamı,on yedi yaşımı hatırlamam
En deli,en hırçın yıllarım olan,hayata merhaba dediğim o yaşımın ,yirmilik sancılarımın bedenimi inlettiği acıları hatırlamam; seni kaybettiğim de verdiği acı kadar
Ve şimdi
Belki yeniden sevebilme,ömrümü ömrüne adama ihtimalim olan hayatımın bu anında
Yani şimdi,hemen
Rüzgarda savrulan saçlarımın esintisi yüzüne değince
Islanan saçlarımı dağıtışını bir daha sana hatırlatınca
Yağmurun sildiği ayak izlerim,yeniden senin ardından iz bıraktığında
Gözlerimin baktığı yerde seni bulmasına
İsmimin senin dudaklarından yavaşca bir daha süzülmesine
Ne dersin?
Derdin , bilirim
Evet derdin,yanımda olabilseydin
Islak saçlarımı yeniden dağıtırdın
Bilirim
Yeniden soluk alışında;ismim dökülürdü dilinden hece hece
Ve sen yeniden; HAYATIM olurdun
Seni;
Öfkelerimin,serzenişlerimin dilime dolandığı yerde asılı bırakıyorum
Kollarım açık,tebessümüm yüzüne yansır bir halde
Kımıldama sakınTam burada
Olduğun yerde
Ve HOŞCA
Kal
