Ne çok yaşıyorum ne çok seni
İğde kokularından sıyrılıp düşüyor ten kokun
Irmak ırmak gözlerime b/ulaşıyor nemin
Bir bulutun gölgesine kuruluyor ufkunun salıncağı
Yüreğimin efsunlu ikrarı sallanıyor…Efil efil hasret umarı
Yüzsüz kadınlar dolaştı yerini almak için
Kedersiz öpüşleri sunaktı, astım
Ketumdu elleri, aşk taşımadı hiç parmakları
Çelimsiz tenlerinde üryan durdular hep, sahiplenmedim
Aşk kutsiydi….Bilemediler
Kapımda biri/kirdi kasımpatılar
Kasımdı her mevsim
Sürçerdi söylemlerim sevi yutağımda
Aşk hüsran da olmaktı..çözemediler
Uzardı saçlarım,
Lodosu tutardı savruk gölgen
Geceye dair karanlıklar yutulurdu hayalinin giz/eminde
Güller birikirdi öptüğün yerlerde
Varlığın bahar temasını ezberletirdi bana
Yokluğun kangrenli bir kıştı
Üşürdüm…Anlamadılar
Bu özellik düzgün çalışamayacak. Tarayıcınız satır içi çerçeveleri desteklemiyor.
Begonyalar katledilirdi saksılarda
Kokunun dinletisinde mahur ağlardım
Sırnaşırdım her mevsime
Ellerime hesabını sorardım sıcak ellerinin
Aşk od’suz yanmaktı dermansız..söndüremediler
Söylemlerim zaten sende mahkum
Sevdam dedim ya sana
İkiye bölünen yüreğimin düçarında vaveyla
Kan döver içimi, damarımda sessiz bir b/itiş
Melankoli içer gönlümün keşkelikleri…çare olamadılar
Bir çöplüğün tarlasına ekilirim, kir kokar nefesim
Rehine bırakılmış soluklarım iner dudaklarına
Üfürsem dağılacak asuman
Gök üzerime çökecek perde perde
Düşün, hiç görmedi gözlerin beni
Düşün, eksilmedi yüreğindeki benli sevgi
Düşün, z/ılgıt z/ılgıt haykıramadım sevdanı
Düşün, bir günlük saltanat olmadı gül teninde kelebek ömrüm
Ne çok yaşıyorum seni ne çok
Eksildi ömür sultamdan sana adanmış nice yıl
Yokluğun nice derttir ey yar…
Varlığın iksirli bir şiir..
—Not= sesıyle şiirime ruh veren Safiye Samyeli hanıma çok teşekkür ederim
Nurettin Önder
