Aşırı dozda harf çekmiştim içime..
Bu şiir yazılmalıydı o kadar!
Emniyet kemerlerinizi takın..
Birazdan geçmişinizle çarpışacağız beyler bayanlar!
Mutluydular..
Bir erkek ne kadar sevebilirse o kadar sevmişti adam kadını!
Bir kadın ne kadar sevebilirse o kadar sevmişti kadın adamı!
Hüznü başarılı bir operasyonla aralarından aldırırlarken,
Sevişmek için çoktan yataklarında yer ayırtmışlardı..
Kadın içinden geçirdi,
Kaç aşk peydahlanırdı bu adamın gözlerinde?
Adam sessizce söylendi,
Kaç aşk tek ayak üstünde bekletilirdi bu kadının teninde?
Kadın bağırdı..
Haplı değildim sadece haklıydım!
Sen kafa yapmıyordun bende..
Ben acıların bağımlısıydım!
Adam baştan aşağı kahırdı..
Vur, kır, yırt, at diye bağırdı..
Gülüşlerimin tam ortasına bir yumruk at mesela..
Yada ne bileyim gözyaşlarımı yırtmayı dene!
Giderken bana yok edebileceğim bir anı bile bırakmamışsın!
Öyle yoksun ki..
Bir saniye yanımda kalsan varlığına alışacağım..
Oysa adam ilk kez ağlar gibi sevmişti O’nu..
Dokunmak yasaktır diyerek sevmişti..
Gözlerini sevmişti..
Yada en çok saçlarını..
Kadın inanarak sevmişti..
Kendini adayarak!
O’nun tek bir gülüşü için kendini ayaklar altına alarak…
Ayrılık çıktımı bir kurşun gibi silahtan,
Mutlaka vurulacaktı birileri..
Giden gitti..
Kalan kaldı..
Hiçbir terzi açık olan yarayı kapatıp,
Aşka yama tutturamadı!
Gözlerinizi şiirime hapsettiğim için hepinizden özür diliyorum..
Evet serbestsiniz..
Müsaadenizle!
Ben bir ölüp geliyorum..
