Aldığın her nefes yalnızlığın zabtına geçmiştir
Gülümsemelerin solduğu yüz çukurlarında savrulur
Aşkın imla hataları:
Virgüllerin beli kırılır satır ortalarında
Ve noktasız sorusuz işaretsiz
Hatta ünlemsiz satır sonları…
Gidenden sadece ”Hatıralar”kalır
Boylu boyunca pişmanlıklar uzanır;
Gözyaşlarına deştiğin yastık kenarlarına.
Zaman durmuş gibi gelir sana hersey bitmiş gibi
Sona yaklaşmış gibi susakalırsın kapı diplerinde
Giden gider velhasıl
Perdelerimden taşınır Güneş
Varlığında konuşmayan duvarlar dile gelirde sanki
Cümleleri sırtına yükleyip
Kirpiklerinde oyalar kuru ayazları
Giden daha gitmeden gömer seni!
VE SEN SESİNİ YİTİRMİŞ BİR RÜZGAR GİBİ
KALAKALIRSIN MEVSİMLERİN AYAK UCUNDA
Sonra konuşmak deli gibi haykırmak istersin
Belkide ömür boyu susmak yada delice ağlamak
OLMAZ…
YAPAMAZSIN…
Akşamın karanlığı düşer ayak uçlarına
İçinde birikmiş özlemi anlatacak birisini arasın yada sıcak bir omuz
AMA BULAMAZSIN…
Kimsesizliğin sert rüzgarı çarpar yüzüne ve sonunda pes edersin
Yenilirsin
Sonra da esaretin başlar gri gökyüzünün altında..
Gün gelir ölümü arar olursun
Yenilgiyi kabul etmiş bir asker gibi diz çökersin,
Mağlubiyetin iki yüzlü gölgelerine
Ve beklerken ölümün saatsiz sırasını
Gözetlerken Azrail’in gececeği tozlu yolları
Kelimelerinle yanlızlığın kıyısına kusarsın çığlıkları
Gözyaşın akmaz sanırsın,
Oysa cebinde biriktirdiklerin
Ayrılığın tek şahididir.
Baktığın herkez gideni hatırlatıyorsa
Dudaklarında yüreğin yavaş yavaş soluyorsa
susmaya mecbursun…
Yanlızlığın ayak dibine düşmüşsen bir kere
Kalkmak için bir el arama etrafında
VE BOŞA ÇABALAMA ARTIK YENİLMİŞSİNDİR
Tüm zaferler senin eserindir artık…
Hayata cezalar kesercesine
Hala sol yanım içten içe kanamakta
Hala cerahatı bitmemiş bir ayrılığın narkozunda yüreğim
Ve soğuk parmak uçlarım
Israrla adını gökyüzüne karalamakta…
Sensiz ölmeyi göze alıp ölemiyorsam
Uzaklarda
Benim değil de başkasının saçlarında dolaşan ellerini
Hala özlüyorsam
Hala sevilmektesin HALA BENDESİN
Elele dolaştığımız sokaklarda hala anılarımızı arıyorsam,
Uzaklara dalıp dalıp hep aynı şarkıyı dinliyorsam
Rüzgarın kovaladığı caddelerde arkası dönük olanları hep sen sanıp
Senin olmadığını anladığımda yüreğimi topuklarımda eziyorsam
Demekki hala bende YAŞAMAKTASIN
Hala bende nefes almakta ,hala bende ”DUA DUA”kanamaktasın…
Aşk belki de imkansızlığın dudaklarına mıhlanmış tek kelimedir
Ya da cümlelerin namlusundan yüreğine saplanan kanlı bir gözyaşı…
”Belki de sensiz hayat:
Ölümün önsözünde
Birkaç cümlelik de olsa
MUTLULUĞA SENİN ADINI YAZABİLMEKTİR”
