Nesini çalmışsan…
Veya neyini almışsan bir insanın,
iade etmenin yolunu bulabilirsin.
Peki, ya o insanın sana verdiği zamanıysa?
Ha zamanının bir bölümü;
Ha yüreğinin bir dilimi!..
Bir mektubun güzelliğini düşünebiliyor musun?
Düşünebiliyor musun;
senin olmadığın bir “uzak”ta,
“senin için” vaktini tüketmiş olduğunu, birisinin?..
Senin için;
Senden habersiz…
Bir mektubun kanatlarındaki “yükü” düşünsene…
Nasıl çırpınabiliyor bu kanatlar ve nasıl aşabiliyor bunca mesafeleri;
böylesine doluyken!…
Duygular değil mi bizi “gönüllere” taşıyan?
Duygular değil mi bizi yarınlara taşıyan?
Ha duyguların ulaşamadığı yürekler;
Ha yolcuların unuttuğu han kapıları!..
Mektup geçmemiş sokaklara girmese yolum…
Çünkü mektup geçmemiş sokaklar karanlık.
Mektup yazılmayan geceler yıldızsız…
Selamsız kapılar nefessiz gibi!
Vadesiz ne var, verilebilen?
Vermek istiyorsan;
yüreğinden bir “dilim” ver,
zamanından bir bölüm.
Onun için;
Ondan habersiz…
Benim için;
Benden habersiz.
Aynen bu yazıyı yazarken,
senin haberin olmadığı kadar
haberim olmasın yazdıklarından.
Aynen bu yazıda olduğu gibi gönlün aksın
klavyenden monitörüne.
Her harf bir ilmek ve satırlar yüreğinin çevresindeki dantel olsun…
Göreyim.
Sulamazsan çiçekler gülmez.
Yollamazsan selamlar gelmez…
Bir mektubun güzelliğini düşünebiliyor musun gerçekten?
Düşünebiliyor musun senin
olmadığın “uzak”larda vaktini tüketmiş olduğun,
birisini?
Senin için…
Hem de senden habersiz.!!!
