Sessizlik içnde kaldım hep.. Sana söylemek istediğim kelimeleri kalbime gömdüm.. Belki birgün hani olurya belki bigün kalbime ağır gelir kelimeler içimden atmak isterim ya.. İşte ozaman -söylerim- diye !
Kimse yardım etmedi bana.. Sessizlik içinden çıkamadım birtürlü.. Hep sessiz kaldım ben.. Aşka sevgiye dostluğa KALBİNE !! Konuşamadım.. Dilim varmadı söylemeye… SUSTUM!
Kimi zaman ağladım! Bekledim.. İçimi döktüm kağıda kaleme.. Beni tek anlayan onlardı çünkü. Ne dostum ne arkadaşım.. Hiçbişey kalmadı!
Sen.. Sen ise yoktun zaten..!
Konuşsam… susturursun diye korkuyorum..
Ağlasam… arkamdan gülersin diye susuyorum..
Sussam… işte ozaman hiçbirşey yapmıyorsun diye bende SUSUYORUM..!
Belki kötü yapıyorum.. İnan hiçbirşey bilmiyorum.. Beynim ! KaLbim ! AkLım ! Hepsi sende… Hepsi sendeyken hiçbirşey düşünemiyorum… Ruhumda SADECE SEN…
Ayrılık vakti yaklaşır..uzaktan.. Görürüm! Hiç sesimi çıkarmam.. Çıkaramam..
Sessizim bu yüzden işte.. Konuşamam!
