Bir uçurum çiçeği tanıdım. Her yaprağı bir hüzün anlatıyor kokusuyla bir umut taşıyordu insanlara, hüzünlüydü acı çekiyordu.
çünkü, yalnızdı. Ama hayata öylesine sarılmıştı ki kimse onu hayattan koparamıyordu. Kimsenin yaklaşmaya cesaret edemediği dağların doruklarında o sarp kayalıklarda yaşıyordu. Kayaların sertliği bu güzel çiçeğin direnişine boyun eğmiş ve çatlayıp yeşermesine izin vermişti. çünkü, onun yaşama sevinci ve hayat olan bağlılığı destanlara konu olacak güzellikteydi.
Seviyordu yaşamayı yalnız başına olsa da seviyordu. Yaşama inatla bağlanmıştı. Göz alabildiğine büyük ve yalçın kayaları dize getirmişti. Onun özlemi yaşamaydı. Bu özlemini bütün engellere rağmen dile getirmiş ve özleminin dili onun önünde rehber olmuş dünyanın bütün zorluklarına göğüs germesini sağlamıştı. Artık onun umudu bir gerçekti yaşıyordu. Yalnızdı ama bu onu yıldırmıyordu. Yalnızlık onu hayattan bıktırmıyor, uzaklaştırmıyor aksine hayata bağlıyordu. Hayatın anlamı buydu onun için mücadele etmekti. Her şeye rağmen yaşamaktı.
“Uçurum çiçeği inadına yaşayan çiçek
Temizliğin saflığın ve mücadelenin yegane temsilcisi
Güzelliğin, ihtişamın ve mucizenin diğer adıydı.”
Hiçbir zaman yorulmadı bıkmadı usanmadı mücadele etti ve sonunda kazandı. Dağların yaşayan efsanesi, ayrılmaz parçası ve en güzel çiçeği oydu. Onun adı Uçurum çiçeği’ ydi.
Ben seni yalçın kayalar arasında başını yeryüzüne çıkartmaya çalışan o uçurum çiçeği gibi sevdim ve onun adı ile andım. O da yalnız başlamıştı hayat yolculuğuna ama sonunda özleminin dili ona rehber oldu. Senin özleminin dili “Ben” olmak istiyorum. Bu hayatın zorlu yollarında sana rehberlik etmek ve sana her zaman en az ruhun kadar yakın olmak istiyorum. Dünyaya karşı duruşundaki asaletin, haykırışında ki sesin, gözlerinde ki gözyaşın olmak istiyorum.
Benim yalçın ve sonu gelmez dağlarımın o sarp uçurumlarında yeni yeni filizlenen Uçurum çiçeğim. Sana hayat yolculuğunda yoldaş olmak ve özgürlüğe doğru beraber yürümek istiyorum. Ben seni bir sır gibi sakladığım gönül ezgime konu yaptım. Daha söylemeye kıyamadığım türkümü seninle besteledim.
Uçurum çiçeğinin sarp kayalarda açtığı yoldan hayata gözlerini açışı gibi sende benim bu sert yapımın altındaki o yufka yüreğimin gözlerini açmasını sağladın.
Bunu nasıl yaptığını sorma gözlerinden gözlerime oradan da kalbime sevda denen ırmağın suyunu akıttın. Ben artık senin gözlerin ve sözlerinle yaşıyorum…
Uçurum çiçeğini hayata bağlayan damarları beni de hayata bağlayan sen oldun SEN! Bir Gün Mutlaka!
