Temizlik yaptım bugün… Hem de tüm benliğimde…
Kırgınlıklarımı dışarı çıkardım ilk önce… Görmenizi isterdim… İçimde ne kadar da büyük bir yer kaplıyorlarmış…
Kırgınlıklarımı atarken bakmadım neydi onlar diye… Gelecek geçmişten çok daha fazla yaşanmaya değer…
Onların yerine bağışlamayı yerleştirdim özenle…
…
Kıskançlığımı çıkardım… Meğer ben ne az kıskançmışım… Çok kolay oldu. Sevindim…
Sanki kaybettiğim bir eşyamı bulmuş gibi oldum…
Çok şükür ki kin ve nefret yoktu yüreğimde… Nasıl temizlerdim bilmiyorum…
Sıra korkularıma gelmişti… Çıkarmaya bile korktum önce… Ne çok alışmışım onlarla yaşamaya…
…
Bunca acı ve endişeye nasıl alışılır anlayamadım…
Her gün yeni yeni endişelerle beslenen yeni korkular birikmişti içimde…
Mutluluklarımı umutlarımı ne de çok ertelemişim… O an bu ilgiyi onlara verseydim her gün onları düşünüp birer umut daha ekleseydim almadan verip beklemeden sevseydim herşeyden önce içimdeki sevginin ve gücün daha fazla farkında olsaydım böyle temizliklere ihtiyacım kalmazdı…
…
Neşe ektim hoşgörü güven sevgi ektim… Almadan vermeyi sevilmeden sevmeyi paylaşmayı ektim… Çılgınlık ektim doğallık bağışlama ektim içime…
Aşk ektim her hücreme… Çoşku heyecan sessizlik ektim…
Tüm güzel fikirler sessizken geliyor bana…
Kabullenme ektim… Baş eğme değil… Olduğu gibi kabullenme…
