Artık veda vakti…
Demir almak zamanı geldi gönül limanından.
Bir daha dönmemek üzere çok uzaklara yelken açmalı…
Öyle uzaklara gitmeliyim ki;
Dönüp arkamı baktığımda
Ne sen, ne de sana ait bir iz görünmesin…
Yaralarımı sarmam gerek.
Unutmam, unutturmam belki de…
Oysa seni hatırlatacak ne çok şey var.
Bu yüzden değil mi bu can çekişler
Bitti derken başlayıp bitemeyişler
Günden güne eriyip kor ateşte tükenişler…
Ben vedaları sevmem
Elveda demeyi de, diyenleri de…
Adına ne denir başka bilemiyorum ama
Artık veda vakti…
Kendine iyi bak
Sevildiğini unutma
Yağmur damlalarıyla gelirim belki
Belki bir gece yarısı kayan yıldız olurum
Ya da eline geçen kırmızı bir gül
Bilirsin güllere vurgunum…
Unutulmak acıdır sen de unutma beni
Çünkü ben asla unutmayacağım SENİ…
ve artık veda vakti…
