azıcık,
azıcık daha dokunsan
kanar yaram
hıçkırır fırat gibi
dökerim yüzümü
sorsan
“kadınım neyin var”
………………………anl atamam
/kaç yokluk daha katacaksın gönlüme/
ve zordur,
ve acıdır,
ve gerçektir,
aşk…
……………….nadir bulunur
işte,
bunun için seviyorum
gökyüzünü
denizi
ve seni…
ellerini,
dokunuşunu,
gözlerini…..
daha kaç kez ölür ki insan
hadi,
vur beni…
o çocuk gözlerin,
susuz kalmış toprakların aşkıyla sevişir benle
şaşkınım ,o vakit
gözlerim,
sana delice akan asi dicle
ve sen
yalancı türküler söyleyen
sen…
sıyrılarak kalkarsın sol yanımdan
hiç söz söylemeden…
tenimde üzerime sinmiş kokun,
zulamda sıkış tıkış hüzünler…
/kaç beden büyük benim aşkım sana /
doyurmadan içimdeki öksüz kadını
söndürdüm içimdeki yangını
ki,
duymak için bir kuş sesini
sevdim tüm insanları…
sırtımda anamın yası,
mahsustan yaşadım hayatı…
/bundan sonrası hikaye /
insan,
söyleyemediklerinden ve yapamadıklarından çeker en çok !
fazla değil mi bu sessizlik ikimize ?
bana “kadınım ” deme
beni gül gibi sevme
ben ki sevdiğin kadar kadın
ben ki kokladığın kadar gülüm…
ve
unutma solar her gül
kırmızı düşlerle…
penceremden ne zaman baksam
aynı bulut,
senden son işaret
bilmezden gelmelerim düşer dizelerime,
azıkta senin kokun,
dilimde türkü,
yürekte umut
uzar durur dünyadaki leyla’lığım benim…
……………….uzar durur….
Nebile Aydın
