Düşünüyorum şimdi seni,
Sözlerini, cümlelerini,
Sesini, yüzünü ve tenini,
Düşünüyorum,
İçinden çıkamıyorum;
O hareketlerinin,
Ve de gözlerinin…
Acaba diyorum ne söyledin bana,
Ben anlamamış mıydım seni yoksa?
Anlamıştım da yanlış mı yorumlamıştım yoksa?
Ne dedin, ne söyledin sen bana?
Dileğim beni sevmendi,
Senin bari değerimi bilmendi,
İçimdeki hislere, duygulara,
Aynı büyüklükle karşılık vermendi.
Ama şimdi bak sen yoksun,
Ve ben yürek yetiremiyorum seni aramaya,
Sesini duymaya, seninle konuşmaya,
Cesaret edemiyorum bir türlü,
Sana ulaşmaya…
Hani insana olur ya bazen,
Yaşadığın o anı daha önce de yaşamış gibi hissedersin,
İşte ben de bunu yaşıyorum şimdi,
Sanki ben bu anı daha önce yaşamıştım,
Sonra da bakıp gecenin yıldızlarına ağlamıştım.
Sıkmazsam eğer içini,
Anlatayım sana o geçmişimi;
Sevmiştim ben yine bir güzeli,
Hem de çok sevmiştim, vermiştim yüreğimi,
Bir gün elime alarak bu karşı konulmaz sevgimi,
Çıktım karşısına söyledim kendimi…
O zalim güzel “Yerin yanım değil” dedi,
Ciğerimi parçalayıp yüreğimi deldi,
Bütün hayallerimi yerle bir etti,
O zaman söz verdi kalbim, bir daha sevmeyecekti.
Bırakılmışlığın acısı büyük oluyor,
Aşkın yarası derin oluyor.
İşte ben çektim bu yükü,
Ama sanki dünya gözümde büyüdü.
Ne yapacağımı bilmiyorum,
Önümü hiç göremiyorum.
Şimdi karşımda olsan sorardım sana,
Kafamdaki soru işaretlerini silmek adına;
Seviyor musun beni? Söylesene!
Beni daha fazla bekletmesene…
İstanbul – 13.12.2007
