Sustum..siz sebebini bilmeseniz de olur…
konuştuğum
zamanlarda da tanırdım ben sizi…
“Bir ben vardı içimde çok sevdiğim
Kaçtım kendimden çok uzaklara
Baka kaldım ardından umarsızım..!
Yakmış başımı düşmüş uzaklara..”
oysa söyleyeceğim ne çok şey vardı hayata dair..daha çok
gülecektimdaha çok sevinecektim ve mutluluk olacaktı
gözyaşı sebebim ama sustum..sebebini sormayınsiz çok iyi bilirsiniz..
sustum..kanayan yaralarıma tuz bastım yani…sızladı tenim..
o kadar çok yandı ki canım..ama siz bilmezsiniz..sizin
kanayan yaralarınınz olmadı hiçkanattıklarınız oldu hep..
tuz bastıklarınız değilbastırdıklarınız..bu yüzden yanmadı
canınız sizin..can yakmaktan fırsat kalmadı…
“Başka bir denizde yüzüyorum artık
Derinlere dalmaktan korkuyorum!
Herşeyi olduğu gibi kabullendim
Neden incittiniz diye sormuyorum..”
evet sustum..acılarımı anlatmamak için..!!bilmeyin ne denli ağır
yaralarımkaybettiğim kan ne denli çok görmeyin..!
sustum konuşmuyorum..zehirdir kelimelerim
duymayın!!öyle kolay değildir beni dinlemek..can yakarım konuşursamkanatırımkapatılamaz yaralar açarım..
ısrar etmeyin….ben yine sizin için sustum..anlayamazsınız..
nefret değil suskunluğum..kin asla değil..ben o kadar
basit duygular beslemedim hiç..!sustum..size sustum
kendi içime kan kustum..yoruldum..
“Taş duvarlar ördünüz
Beni kime döndürdünüz..!
İçimde yanardınız
Nihayet söndürdünüz..”
