Sen gelmeden once diye başlayan binlerce cümle geçiyor aklımdan…
Sen gelmeden önce ben daha bir bendim.
Sen gelmeden kurallarım, yasaklarım vardı.
En güçlüsüydüm hayatımın.
Bir monitöre saatlerce boş boş bakamazdım mesela.
Şarkılarım vardı sensiz söylediğim, sesim sadece benimdi.
Daha bir umutluydum ya da daha bir boştu herşey.
Çözemedim.
Sonra sen geldin, ne oldum, neyim oldun çözemedim.
Ben çözmeye çalıştıkca sen daha çok geldin.
Ne sana sığnabildim ne kendime sığabildim.
Tek başıma taşırken bütün yüklemleri, öznelerimi kaybetmişim
Sen gelince anladim,
Bütün roller benimdi, hayata oynuyordum, sınırım, çekincem yoktu…
Ezberlemistim ben aşkı senden önce…
Sen geldin ezberlerim karıştı…
Repliklerimi unuttum, susuyorum, doğaçlama da yapamıyorum artık.
Tek kişilik dev bir oyununun son perdesi, söz bitti…
Yaralarim kanıyor, her kanayan yerden bağıra bağıra umut doğuruyorum.
Daha çok acıyor yaralar umut doğarken. Olsun diyorum umudum var artik…
Varsın acısın…
Sonra aklıma geliyor bir sokak ötede oluşum sana ve senin bana gelmeyişin…
Aklından geçenleri sorguluyorum kendimce…
Hak vermek istiyorum
Çünkü hayatına rağmen bana dönüşüne
Ve hak vermek istiyorum vazgeçemediklerine.
Belki de seni temize cıkarıyorum ruhumda, adın aşk olsun diye…
Yine de Hoşçakal
Zamansız.
