Belki de yalnızlık senin kaderindir
Ne çare ki bu senin kederindir
Göremezsin hiçbirşeyi
Ne kadar uğraşsan da göremezsin
Bilemezsin gerçeği burnunun ucunda olsa bile
Tükenirsin bir anda
Umut türetirsin hayata tutunmak için
İçin için kan ağlarsın bazen
Fakat yoktur ..
Tutunacak ne bir dal ne de bir eL
Işıklar sönmüştür sana
Karanlığın içinde yok olmuşsundur
Sönüverdiğini sanarsın birdenbire
Hayatın ortasında kalmışsındır yapayalnız ..
Birgün belki
Karanlıktan bir ışık doğar
Yürürsün aydınlığa doğru usulca
Sessiz sessiz yürürsün
Tam yakaladım derken
Anlamadan dökülürsün
Bir yarın göçtüğünü
Bir dağın çöktüğünü kabullenmişsindir
Gün gelir birdaha doğar sana
Tutunmuşsundur dalına
Bakmazsın bile yarına
Ne yalana ne de dolana bakmaksızın
Yaşarsın hayatını kulak asmaksızın
Yarınlar senin içindir artık
Görürsün gerçekleri
Asla unutmazsın ki bir gerçeği
Bir [UMUT]’tur yaşamak …
