Bir can vardı canıma yakın,bir çift göz vardı beni kollayıp koruyan, bir yürek vardı beni içinde taşıyan; an geldi gözümde yaş oldu, an geldi yüzümde gülümseme oldu….
Ben onlayken tanımıştım tüm güzelikleri, acıları.Herşeyim olmuştu, bende HAYATIM olmuştu. Hayat sadece onlayken yaşanıyordu; can dedim canan dedim SEVDİĞİM dedim ona…
Her anımda vardı. Her sabah beraber açardık gözlerimizi hayata, beraber savaşırdık önümüzdeki çamurlu yolda, destek olurduk her anımıza; O benim nefesim olmuştu ya gülmese nefes alamazdım ben bende kaybolmuştum o ben olmuştu sanki. Biz birbirimizi çok severdik kopmayız bitmeyiz derdik. Her engeli el ele açıcaz dedik açmıştıkta nitekim zoru başarmıştık yani… Ama biz zoru başarıcaz derken ufak tefek sorunları hep es geçtik an geldi bi baktık o ufak tefeklerde dağ olmuş çıkmış karşımıza AŞAMADIK o dağa öyle tosladık ki toparlıyamadık. Biz bizi ayakta tutan güveni kaybettik o gidince bizde bittik. işte o an herşeyimi kaybettim ben
Hatatımın ortasında kocaman bi boşluk oluştu herşeyi hızla kaybediyordum. Çünkü; hayatımın tam ortasına koyduğum insan beni öylece bırakıp gitmişti. Hayat durmuştu bende herşeyi kaybettim yavaş yavaş canımı kaybettim, nefes alamamaya başladım.
Durup düşünemedim, yana döne onu aradım her arayışımda bir kes daha yara aldım. Bulamıycamı anlayınca beklemeye başladım , benim ondaki sevgim bitmez dedim.
Öylesine büyüktü çünkü ama beklemektende usandıbu gönül her gece umutlarımı öldürdü bense her sabah yeniden umutla cama koştum. Sonunda bende yorgun düştüm. Anladım ki ben KAYBETTİM ben en başta onu hayatımın ortasına koyarak kaybetmiştim.
Herşeyim değilmiş olamamış ben hep kendimi kandırmışım onu benim sanmışım ve aldanmışım anlıycanız BeN
Kendimi Kaybetmişim….
DEĞMEZMİŞSİN
