Bir zamanlar bir yerlerde kör bir genç yaşıyordu ve bu kör genç kendisinden nefret ediyordu. Çünkü kör bir yaşamı vardı.
Göremediği için hiç birşeyi ve hiçbir kimseyi sevemiyordu. Herkesten ve her şeyden nefret ediyordu. Ama kız arkadaşı hariç…
Kör yaşamında sevdiği tek şey kız arkadaşıydı…
Bir gün kız arkadaşına, eğer dünyayı görebilseydi onunla evlenmeyi kabul edebileceğini söyledi. Kız arkadaşı da, onu çok mutlu ettiğini söyledi…
Günlerden bir gün şans gencin yüzüne güldü ve birisi ona bir çift gözünü bağışladı…
Sonra genç her şeyi görmeye başladı. Ağaçları, çiçekleri, kısaca artık dünyayı görüyordu. Hatta kız arkadaşını bile…
Kız arkadaşı ona sordu, “şimdi artık her şeyi görüyorsun söylediğin gibi benimle evlenecek misin?” dedi.
Genç şoktaydı. Kız arkadaşını gördüğünde dona kalmıştı. Çünkü kız arkadaşı kördü!…
“Çok özür dilerim” dedi genç… “Seninle evlenemem çünkü sen körsün” dedi.
Kız çok üzüldü ve yaşlı gözlerle ordan uzaklaşmaya başladı. Biraz ileri gidince durdu ve geriye dönüp gence şunu söyledi…
“LÜTFEN SADECE GÖZLERİME İYİ BAK”
