Sensiz aldığım nefesin yüreğime yetmediğini bilmeni isterdim. Sensiz yaşadığım her günün harcanmış gün olduğunu bilmeni, seni sevdiğimi, seni sevmenin bana yetmediğini, sevmekten çok kendimi sana adamak için çırpınıp dururken, seni ne kadar çok seversem seveyim hep daha fazla sevebilirmişim gibi geldiğini, seni canım gibi, nefesim gibi, suyum, ekmeğim gibi bildiğimi bilmeni isterdim.
Bilmedin.
Ben de söylemedim.
Söylemekten çok yaşatmak istedim bunları sana.
Sana bakarken yüreğimin nasıl sıkıştığını, nasıl çocukça bir heyecanla çarptığını, sana her dokunuşumun ilk dokunuş olduğunu, her gülüşünün bir damla huzur, her bakışının binlerce mutluluk olduğunu söylemeden gör isterdim. Yaşamımdan bir parça değil, yaşamımın tamamı olduğunu, sebeplerim, ümitlerim, gerçeklerim olduğunu bil isterdim.
Bilmedin.
Ben de söylemedim.
Herkesin bildiği, gördüğü, anladığı kadar anla istedim hayatımdaki anlamını. Gittiğinde anlamsız kalacağımı bil istedim. Bilmek yerine gitmeyi tercih ettin sen. Ben de dur demedim. Deseydim değişir miydin? Deseydim daha mı az yakardın canımı? Deseydim bilir miydin bunları? Söyleseydim gitmez miydin?
Söylemedim diye mi gittin?
Artık bir anlamı var mı bunları bilmemin?
Bir şeylerin anlamı var mı artık?
Yok…
Sen yoksan ben yokum.
Sen yoksan hayat yok
