Biliyorum, çok şey söyleyecektin bana. Bunu da çok istiyordun. Hayatının sırlarına ortak edecektin beni. Kendini anlatacaktın. Özlemlerinden, beklentilerinden, nasıl yaşadığından, meraklarından, beğenilerinden, umutlarından söz edecektin bana.
Ama sen sustun…
Sen anlatacaktın, ben dinleyecektim. Gözlerim gözlerinde, hiç bıkmayan bir dinleyici olacaktım karşında. Ne kadar konuşursan o kadar mutlu olacaktım. Ağzından çıkan her cümleyi beynime kazıyacaktım ve sonsuza kadar çıkmayacaktı oradan o sözlerin.
Ama sen sustun…
Hayallerini anlatacaktın bana. Bense anlattığın her hayalinin baş rolünde olacaktım. Yağmur yağacaktı, senin şemsiyeni saklayacaktım, koşacaktın peşimden. Yakalayınca beni sırılsıklam sarılacaktın. Gidelim buralardan diyecektin, git git bitmeyecekti çıktığımız yollar.
Ama sen sustun…
Bana sevdalarını anlatacaktın, yüreğim heyecanla çarpacaktı. Bir sevgiliye sunuluş gibi sözcüklerin kalbime işleyecekti. Konuşsaydın sözcüklerine sarılacaktım. Gözlerimi kapatıp ısını pervasızca hissedecektim tenimde. Kokunla sarhoş olacaktım.
Ama sen sustun…
Kelimeler tutuldu sende. Ben de gözlerinle konuştum. Daldım sonsuz derinliğine. O derinliklerde sakladığın her ne varsa çıkardım gün ışıgına. Utandın, kaçtın, saklandın ama ilk kez inatçılığımla gurur duyum.
Ama sen sustun…
Tutuldu kelimeler belki sende ama, gözlerin konuştu benimle. Sen sustun, gözlerin açtı ruhunu bana. Ama konuşsaydın, bir konuşsaydın, ah konuşsaydın. Amaçsıca çıktığı seferlerden yorulmuş, köhne bir tekne olurdum kıyılarında ben…
