Ne özlemimi bastırabilceğim bi fotoğraf ne de ulaşabileceğim bi telefon…Öyle böyle unutulucak.Bi tek umudum hayatımda yaşadığım en doğru aşk üzerine..Bi bağımlıyım..Vücudumun her yanını soyut imgeler bürümüş bi bedene bağımlıyım..Bi ses’e bir nefese..Tedavim belki yıllar belki de bi ömür sürecek.Kararlarım yanlıştı b…elki..Maddem belki de vücuduma gerekli olan bir maddeydi.Belki oda vücuduma bağlı bi maddeydi…
Yoksun bıraktım..(!)
Yoksun kaldık belki de…(!)
Kalp atışlarım tekledi günlerin geçmesiyle…Belki durdu bi kaç dakika..Ardı ardına …Hissediyorum bu tadı ..Kokusunu hissedemediğimde,tenine dokunamadığımda alıyorum bu tadı…Dilimden eksik olmayan bi tat belki de…
Soyut..
Nefesim gibi …
Yaşadığımız herşey gibi..
Sesinde gerçek bi yokluk var artık..Hissediyorum sen de benim olmadığımı…Bi ‘şeylerin var olmadan bittiğini..
Sesinde ki tını sızmıyor artık kulaklarıma…Boş bi gürültü var ondan önce ki gibi…
Çok zorluyorum sana tepkisiz kalabilmeyi…Dayanıklılığımın güçsüzlüğünü yaşatmıyormuş gibi yapıyorum..
Yanlış bişeyi,yaşanmaması gereken bi acıyı bile bile tüketmekye çalışıyorum içimde…Özleme dayanabileceğimi bildiğim halde ayrılığı seçtim..Zamanın attığı bi kazıkta ilerledim küstahlaşmaya küt tutmuş cümlelerimi ona karşı Yıktım ve Bitirdim..
Şehirde ki yaşamı bitirdim..Lanet şehirde ki insanlarla olan iletişimi bitirip yanlızlığı seçtim..
Oysa..
Hergün heryerde biriyle nefes alıp verirken(!) neden bedenim evde sessizliği seçti..?
Adım attığım yerde mutluluğu ,zevkleri,kazanışları ,heyecanları .. yaşarken neden bu sessizlik..?
Merak ediyorum görmediğim bi adam benim için bu kadar önemlimiydi..*?
Bu kadar gerçekmiydi..?
Veya benim için bu kadar gereklimiydi..?
Bilmiyorum …
